Ένα κυριακάτικό πρωινό, αποφασίζεις να κατευθυνθείς στο κέντρο της πόλης για να απολαύσεις τον καφέ σου με παρέα φίλων. Ενώ αρχίζεις να κατηφορίζεις τις σκάλες Γεροκωστοπούλου, το μάτι σου πέφτει σε μια επιγραφή σε τοίχο πολυκατοικίας: «Κανείς δεν γεννιέται μισώντας…». «Νέλσον Μαντέλα» σκέφτεσαι- και επιστρέφεις για λίγο νοερά στα θρανία της Γ’ Λυκείου. Μάθημα Έκθεσης, έννοια υπό επεξεργασία: Ειρήνη. Ανασύρεις από το συρτάρι της μνήμης εκείνο το απόσπασμα που είχες τονίσει με το χαρακτηριστικό κίτρινο υπογραμμιστικό: «Η πραγματική ειρήνη προϋποθέτει ελευθερία. Και το να είσαι ελεύθερος δεν σημαίνει απλώς να σπάσεις τις αλυσίδες σου, αλλά το να ζεις με τρόπο που να σέβεται και να υποστηρίζει την ελευθερία των άλλων». Πραγματική ειρήνη. Έννοια υπό επεξεργασία….

Συνεχίζεις τον δρόμο σου, μπλέκεις τα βήματά σου με εκείνα του πλήθους που περνάει και χάνεται σχηματίζοντας πολυάριθμα αυλάκια στους δρόμους της πόλης. Γίνεσαι, για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ωτακουστής των βιαστικών συζητήσεων που τρέχουν να προλάβουν το ρυθμό των ανθρώπων. Κάποιες δεν τα καταφέρνουν. Πέφτουν κάτω κι εσύ τις μαζεύεις, σκόρπιες λέξεις και φράσεις, κι ανάμεσά τους μια αρκετά αγανακτισμένη φωνή που περνά δίπλα σου λέγοντας: «Ναι, καλά… Σιγά τη μητέρα Τερέζα!». Δεύτερο φλας μπακ, και θυμάσαι μια φράση της συγκεκριμένης προσωπικότητας που θα ταίριαζε γάντι στο πολύβουο ποτάμι των ανθρώπων που προσπερνούν ο ένας τον άλλο, αποφεύγοντας να ανταλλάξουν έστω ένα βλέμμα: «Αν κρίνετε τους ανθρώπους, δεν έχετε χρόνο να τους αγαπήσετε. Έτσι, ας γνωριστούμε μεταξύ μας με ένα χαμόγελο, γιατί  ένα χαμόγελο είναι η αρχή της αγάπης».

Διασχίζοντας την πλατεία Γεωργίου, χαλαρώνεις και αφήνεις ελεύθερο τον αμφιβληστροειδή σου να αποτυπώσει σκηνές: το λαμπύρισμα των (ευτυχώς καθαρών) νερών στο σιντριβάνι, το γέλιο μιας παρέας φίλων που εξασκούνται στη σανίδα μπροστά στο θέατρο Απόλλων, τη μαμά που τρέχει προς τον μικροσκοπικό μπόμπιρα που κλαίει γοερά, αφού το κυνήγι των περιστεριών καμιά φορά αποδεικνύεται άτιμο άθλημα… Τα οπτικοακουστικά ερεθίσματα μιας ηλιόλουστης μέρας, όμοια για όλους, που θα αποτυπωθούν όμως εντελώς διαφορετικά στον καθένα μας, επιτρέποντάς μας να σχηματίσουμε τις δικές μας μοναδικές, προσωπικές αναμνήσεις. Και να τις κρατήσουμε για πάντα.

Στρίβεις στη Ρήγα Φεραίου και κοιτάζεις το ρολόι σου. Παραδόξως, ξεκίνησες νωρίς και έτσι έχεις λίγο ακόμα χρόνο. Αγοράζεις την κυριακάτικη εφημερίδα σου. Ένα ελαφρύ αεράκι ανακινεί τις αφίσες των προσεχών θεατρικών παραστάσεων πάνω από το κεφάλι σου. Ευριπίδης ή Βολταίρος; Αν πιστέψεις την εφημερίδα που κρατάς παραμάσχαλα, το δράμα αυτού του Κόσμου μοιάζει σίγουρα αρχαίο, κι ο Διαφωτισμός μια περίοδος που χρειαζόμαστε απελπισμένα να επαναληφθεί. Κι όμως, εσύ είσαι ζωντανός στο μεγάλο θέατρο του κόσμου, κι όπως σου δίδαξε η σύντομη βόλτα σου, αυτό το θέατρο έχει φιλοξενήσει τόσο μεγαλειώδεις παραστάσεις στο παρελθόν, που αποκλείεται να χάσεις την ευκαιρία να συμμετάσχεις κι εσύ στη δική σου.

«Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει», σου κλείνει το μάτι ο Γκάντι, τυπωμένος στο μπλουζάκι του κιθαρίστα που σκορπά μουσικές στον πεζόδρομο. Προχωράς να συναντήσεις τους φίλους σου, για να σχηματίσεις μερικές ακόμα αναμνήσεις. Να συζητήσεις μαζί τους για Πόλεμο και Ειρήνη, Αγάπη, Ισότητα και Σεβασμό, Αλήθεια και Δημοκρατία, Αφοσίωση και Προσφορά. Να σχεδιάσετε μαζί μικρές και μεγάλες πράξεις θάρρους, που θα γίνουν η υπόσχεση του κόσμου, μέσα στον οποίο θέλετε να ζήσετε. «Αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος επειδή κάνει καλό στην υγεία» σου ψιθυρίζει ο Βολταίρος, καθώς σπρώχνεις την πόρτα του καφέ.

Share this post