Από τις εμβληματικότερες και λυρικότερες φωνές της μεταπολεμικής ποίησης, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, θα βρεθεί στο TEDxPatras για να περιγράψει τις δικές της ευκαιρίες και πώς τις μετουσίωσε σε λέξεις, στίχους.

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 1939. Είναι πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της. Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό “Καινούρια εποχή” το ποίημά της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούριας εποχής, γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!». Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόλησή της με την ποίηση και τη μετάφραση. Όπως αναφέρει και η ίδια, ήταν μεγάλη η είσοδός της στην ποίηση. Άρθρα της για την ποίηση και τη μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματά της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη.

Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά.. Το 1962, τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch) και το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και έχει αναγνώσει ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των Η.Π.Α. και του Καναδά (Harvard, Cornell, Daztmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.ά.). Το 2000, τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών), ενώ το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της. Για εκείνη στόχος στην ποίηση δεν υπάρχει. Το μόνο που μπορεί να δεχτεί είναι το ερέθισμα, αυτό που λέμε έμπνευση.

Στην πενηντάχρονη πορεία της, έγραψε ποίηση, μετέφρασε κλασικούς και σύγχρονους Ρώσους ποιητές (Μαγιακόφσκι, Πούσκιν, Μπρότσκι), νομπελίστες ποιητές (Χίνι, Γουόλκοτ, Τόμας) και θεατρικούς συγγραφείς (Σαίξπηρ, Μπέλοου). “Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο”, γράφει η ίδια… Ποιες ευκαιρίες θα μας δώσει η αφήγησή της, άραγε, για να μεταλλάξουμε τους φόβους μας σε Σοφία και Τέχνη ζωής;

–

One of the most emblematic and lyrical voices of postwar poetry, Katerina Anghelaki-Rooke, will be hosted in Patras to share her own opportunities and how she converted them into words, lyrics.

Katerina Angelaki-Rooke was born in Athens in February, 1939. She had a strong affinity for Nikos Kazantzakis, who was a friend of her father. At the age of 17, she published her poem “Loneliness” in the journal “New Era” after her mentor, Nikos Kazantzakis, encouraged her to do so. He himself wrote to John Goudelis, the director of the “New Era” the following words: “Please, publish this poem! It has been written by a girl, who has not yet finished high school. It is the most beautiful poem I have ever read!”. Since then, she has been involved in poetry and in translation. This was a great entry into the realm of poetry, as she herself has stated. Articles of hers on poetry and on translation of poetry have been published in magazines and newspapers. Her work has been translated into more than ten languages ​​and many of her poems are included in literary anthologies. C.P. Cavafy’s poetry constitutes both the beginning and the end of her work.

She studied foreign languages ​​in Athens, France and in Switzerland and she is also a qualified translator-interpreter. She has translated, among others, Alexander Pushkin, Vladimir Vladimirovich Mayakovsky, Shakespeare etc.. In 1962, she was awarded the first poetry prize of the Geneva city (Prix Hensch) and in 1985, she was awarded the Second National Poetry Prize. She has both lectured and read her poems in Universities of the U.S.A. and of Canada (Harvard, Cornell, Daztmouth, NYState, Princeton, Columbia, etc.). In 2000, she was awarded the “Costas and Helen Ourani” prize (Academy of Athens) and in 2014, she was awarded the Grand Literature Prize for her life’s work. For her, there is no purpose in poetry at all. All we can accept is the stimulus, what we call inspiration.

Over the last 50 years, she has written poems and translated classical as well as modern Russian poets (Mayakovsky, Pushkin, Brotski), Nobel Prize-winning poets (Heaney, Walcott, Thomas) and playwrighters (Shakespeare, Bellow). “I owe my wisdom to fear”, she writes… Which opportunities will she unfold on stage in order to turn our fears into Wisdom and Life Art?

Share this post